Poezja rowerowa.

KaJeTaN

WYpasiony wiersz, mistrzostwo świata:

Wjazd Wojskiego do bogów
autor: dome 30.03.2000

Natenczas Wojski chwycił imbusem przypięty
Swój róg Cannondale, drogi, cieniowany, kręty
Jak wąż boa, ręce na drążku zacisnął,
Bacznie przyjrzał się ramie, mostkiem Kore błysnął
Zasunął wpół powieki, wciągnął w głąb pół brzucha,
I do nóg wysłał z niego cały zapas ducha,
I ruszył: sprzęt jak wicher, wśród litewskich lasów
Niesie na dół Wojskiego, zjazdowca wszech czasów.
Umilkli grupowicze z pl.rec.rowery,
Szczękozwisem swój podziw wyrażając szczery.
Starzec całą technikę, z której niegdyś słynął,
Jeszcze raz przed oczami kolarzy rozwinął.
Napełnił wnet, ożywił ich gorące głowy,
Sztukami, które próżno opisywać słowy.
Bo w zjeździe tym historia mieściła się krótka:
Raz za razem o ramę brzęknie ziemi grudka;
Potem furkot powietrze przeciął: to szprych granie;
A gdzieniegdzie zgrzyt sprężyn: amortyzowanie.
Wyskoczył! lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało,
Że Wojski orła wytnie, lecz tak się nie stało.
Jedzie znowu; myśliłbyś: kształty się zmieniały,
To opony, to rama, grubiały, cieniały
Sprzęt przeróżny udając. Raz w błocie po szyję,
Gdy bieżnik, ziemię rwący, przeraźliwie wyje.
Znów zda się, że szosówka ślad za sobą pali
Znów, że jedzie dumne fi dwa osiem cali.
Wystrzelił saltem w niebo! Wszystkim się zdawało,
Że OTB zaliczy, lecz tak się nie stało.
Ujrzawszy rowerowej arcydzieło sztuki,
Powtarzały je Treki Trekom, Lookom Looki.
Wciąż jechał: jakby w nogach posiadł setne nogi,
Rower pędzi, jak rumak spinany ostrogi
Na zgubę wroga w bitwie; aż Wojski do góry
Szarpnął rogi, i wzbił się wysoko nad chmury.
I leciał, rogi trzymał; wszystkim się zdawało,
Że lada chwila spadnie, lecz tak się nie stało.
Ilu gapiów, tyle szczęk urwało się w boru;
Wszystko utonęło wśród zachwytów choru.
I zdawał się im Wojski mniejszym, coraz dalszym,
Na sprzęcie coraz lepszym, coraz doskonalszym,
Aż zniknął gdzieś daleko, gdzieś na niebios progu!

Żrodło: [link widoczny dla zalogowanych]

kaniaes

RESPECT to arcydzieło jest Very Happy

Manta

aż za serce chwyta ;P nie ma jak poezja Wink

Soplica

hehe mocne Very Happy

pomnik autorowi!!

Adams

Polska epopeja rowerowa Wink

niezłe

Damiann

ZAJEBISTE

zabka_21

widać miłość do czegoś daje natchnienie Smile

olka...

fragment wiersza z bikeboardu (całego mis ie nie chce pisac;p)
Grzegorz Żak "Długa Jesień Rowerzystów"

"Suchą szosą Sasza ciśnie
Rwie jak wicher świeże wiśnie
Święta blisko, wciąż nie ślisko
Długa Jesień Rowerzystów
Kręci się
Się kręci
Fajnie
Grudzień ciepły niemoralnie"

ambitne - nie ma co Very Happy

KaJeTaN

Kolejne małe co nie co...

NadwiślAnka

Jakiż to bajker piękny i młody,
Jaka to obok dziewica?
Brzegami sinej wiślanej wody
Jadą przy świetle księżyca.

Z gracją kieruje młodzian rowerem,
Dziewczyna jazdy spragniona.
Pewnie najmilszym jej jest bajkerem,
Bajkerką jego zaś - ona?

Mgły nocne tańczą w kasków otworach,
Sigma ciemności rozjaśnia,
Kroplami rosy błyszczy się polar,
Skaczą refleksy w odblaskach.

Jedno przy drugim, blisko, po zmroku,
Wiślanym jadą gdzieś wałem.
Tajemne szepty, błysk czuły w oku,
Styka się pedał z pedałem.

On dłonią gładzi ją po ramieniu,
ona spogląda lirycznie;
Razem, w milczącym porozumieniu,
Hamują. Hydraulicznie.

I przystanęli, zsiedli z rowerów,
widać ich w świetle księżyca.
Refleks odbity od chromu sterów
Zabłyska w chłopca źrenicach.

Skąd oni, kim są, w końcu: dlaczego
Pod tym przystają modrzewiem?
On jest z serwisu rowerowego;
Kim jest dziewczyna? Ja nie wiem.

Jej nóżka zgrabna, sylwetka prosta,
Urody niezwykłej liczka.
Zaraz mu z dzbanka daje Isostar,
On jej - batona z koszyczka.

Modrzew oparte przytula bajki,
Noc ich od świata zasłoną.
I wybłyskują z mroku ketajki
Parę w uścisku stuloną.

Chmury skrywają tarczę księżyca,
Mgła wstaje, budząca dreszcze;
Znika w niej młodzian, ginie dziewica.
Sen to, czy jawa jest jeszcze?

Nie patrz, nie szukaj! To moja rada,
Bo kto ich bliskość naruszy,
Ach, biada jemu, za życia biada!
I biada jego złej duszy!

Bo wiedz, że mędrca szkiełko i oko
Nie całym włada tym światem!
(Autor przeprasza: uniósł się. Spoko.
Tu wątek trzeba snuć. Zatem: )

Opar otulił chłopca z dziewczyną,
Coś w rzece plumka, zza krzaków,
W błocie się wkrótce ślady rozpłyną
Od opon dwóch ich rumaków.

Zawirowało nocne powietrze,
Mgły naraz coś rozgoniło,
Pustka... I zapach smaru na wietrze...
Ich nie ma. I ich nie było.

Michał

Spoko te wasze poezje rowerowe. Ten kto to mymyslił musiał mieć łeb.

Damiann

...Ah...Piękne...

Criss

Trzeba by to w jakiś tomik poezji zebrać jak się więcej tego uzbiera. Very Happy

Bolek

Ludzie... lepiej siadnijcie na rower... wiersz jak wiersz <nie zebym ja umial taki napisac ;P >

Zbiq

Ha, podpis Bolka jest adekwatny do jego wypowiedzi Smile

Jeździć, a poezja poezją, na zimowe wieczory może być, ot dla pokrzepienia serc Smile

Alien_XBT

Piękne te wasze wiersze

POPIERAM POEZJĘ ROWEROWĄ

może ktoś wyda tomik wierszy rowerowych??

Kumiro

Odkopuje temat xD Tutaj wierszyk z mojej kolekcji. Nudziło mi się to sobie napisałem go kiedyś:
Tyle mi jeszcze zostało do zwiedzenia
Świat jest przecież taki ogromny
Na razie nie mam nic do powiedzenia
Bo wiedzowo z Kolumbem jestem skromny
On widział Amerykę i wiele innych lądów
Ale ja zobaczę więcej od niego
Nie użyje do podróży morskich prądów
Tylko mięśni nóg i zapału swojego
Bo chce odkrywać świat rowerem
Niekonwencjonalny sposób podróżowania w tych czasach
Jednak nie chce się stać wygodnym pozerem
Nie będę musiał pamiętać o paliwie, zapiętych pasach.
Więc, po co mi samochód w przyszłości
Jak nie chcę go w ogóle używać
Wolę wymęczyć swoje mięśnie i kości
Ale w zamian piękne widoki podziwiać.

Damiann

Bardzo ładny wiersz, z sensem i wogóle spoko Razz

Zbiq

Kumiro, niech zgadne ... natchnienie napadło Cie na lekcji historii ? Smile

Kumiro

nie, napisałem go jak koleżanka na gg podniecała się, że zrobiła prawo jazdy i kłóciłem się z nią, że rower jest lepszy. Po tym wierszu już nigdy nie poruszyła tego tematu xD